ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ: 3 Ιουλίου στους κινηματογράφους από την The Film Group

Σύνοψη

Το Μονοπάτι του Αλατιού είναι η συγκλονιστική αληθινή ιστορία του ζευγαριού, Ρέινορ και Μοθ Γουίν, οι οποίοι διένυσαν 630 μίλια κατά μήκος της όμορφης αλλά άγριας ακτογραμμής της Κορνουάλης, του Ντέβον και του Ντόρσετ. Αφού έχουν εκδιωχθεί βίαια από το σπίτι τους, παίρνουν την τολμηρή απόφαση να περπατήσουν με την ελπίδα ότι μέσα στη φύση θα βρουν παρηγοριά και ένα αίσθημα αποδοχής. Με ελάχιστους πόρους, μόνο μια σκηνή και τα απολύτως απαραίτητα, κάθε τους βήμα είναι μία απόδειξη της δύναμης και της αποφασιστικότητάς τους.

Το Μονοπάτι του Αλατιού είναι ένα ταξίδι συναρπαστικό, απαιτητικό και ταυτόχρονα απελευθερωτικό. Μια εξερεύνηση του τι σημαίνει “σπίτι” – πώς μπορεί να χαθεί και να ξαναβρεθεί με τους πιο απροσδόκητους τρόπους.

Βασισμένη στο best-seller βιβλίο της Ρέινορ Γουίν “Το Μονοπάτι του Αλατιού”, η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο της βραβευμένης με Tony θεατρικής σκηνοθέτιδας Μαριάν Έλιοτ.

Πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Emmy Τζίλιαν Άντερσον (The Crown, Sex Education) και ο πολυβραβευμένος Τζέισον Άιζακς (The White Lotus, Ο Θάνατος του Στάλιν).

Έγραψαν για την ταινία

“Μία ιστορία αγάπης και δύναμης ψυχής που εμπνέει”

“Μία ταινία που πρέπει να τη δουν όλοι”

“Καταπληκτικές ερμηνείες από τους Τζίλιαν Άντερσον και Τζέισον Άιζακς”

“Ένα έξυπνο και γλυκόπικρο δράμα, με στιγμές χιούμορ και ανθρώπινης ζεστασιάς”

“Μία ταινία γεμάτη ομορφιά και αισιοδοξία για τη ζωή”

“Μία δυνατή και συγκινητική αληθινή ιστορία”

“Ένα κινηματογραφικό ταξίδι που αξίζει να ζήσεις.”

H αληθινή ιστορία των Ρέινορ και Μοθ Γουίν

Το 2013 η Ρέινορ Γουίν και ο σύζυγός της, Μοθ, ξεκίνησαν ένα πεζοπορικό ταξίδι 630 μιλίων κατά μήκος του Νοτιοδυτικού Παράκτιου Μονοπατιού της Αγγλίας, ξεκινώντας από το Σόμερσετ, περνώντας από το Ντέβον και φτάνοντας στην Κορνουάλη. Είχαν μόλις χάσει το σπίτι τους στην Ουαλία, ένα αγρόκτημα που είχαν ανακαινίσει οι ίδιοι και στο οποίο είχαν μεγαλώσει τα παιδιά τους.

Σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εβδομάδα ο Μοθ διαγνώστηκε με μια σπάνια και ανίατη νευροεκφυλιστική ασθένεια. Η αίτησή τους για κοινωνική στέγαση απορρίφθηκε, καθώς κρίθηκε ότι η κατάσταση του Μοθ δεν ήταν αρκετά σοβαρή.

Όταν έφτασαν οι δικαστικοί επιμελητές στο σπίτι τους, η Ρέινορ, κρυμμένη κάτω από τις σκάλες, είδε έναν ξεχασμένο ταξιδιωτικό οδηγό για το Νοτιοδυτικό Παράκτιο Μονοπάτι – και ένιωσε πως ίσως εκεί να κρυβόταν μια ευκαιρία για ελευθερία.

Οι γιατροί είχαν συμβουλέψει τον Μοθ να παραμείνει στο σπίτι και να ξεκουράζεται. Αντί γι’ αυτό, πήρε ένα σακίδιο με τα λιγοστά τους υπάρχοντα και ξεκίνησαν μαζί να διανύσουν μια μεγάλη διαδρομή, αντίστοιχη με τρεις αναβάσεις στο Έβερεστ. Στην αρχή η κατάσταση του Μοθ χειροτέρευε. Όμως, όσο προχωρούσαν, η υγεία του – σωματική και ψυχική – άρχισε να βελτιώνεται εντυπωσιακά. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά τη διάγνωση, στην οποία του είχαν δώσει το πολύ πέντε χρόνια ζωής, ο Μοθ έχει ακόμα μια γεμάτη ζωή. Η ασθένεια φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί, προκαλώντας νέα ερωτήματα και ενδιαφέρον στην ιατρική κοινότητα.

Πιθανές θεωρίες για τη σταθεροποίηση της κατάστασης του Μοθ περιλαμβάνουν τη δραστική μείωση της πρόσληψης τροφής και τις παγωμένες θερμοκρασίες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους. Άλλες θεωρίες εστιάζουν στη θεραπευτική δύναμη της φύσης και την επίδραση της συνεχούς επαφής με το φυσικό περιβάλλον.

Αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει η Ρέινορ να γράφει το βιβλίο της. Προκειμένου να βοηθήσει τον Μοθ με τη μνήμη του, κατέγραφε τις εμπειρίες τους σε ένα σημειωματάριο. Όταν τελείωσαν τη διαδρομή, συγκέντρωσε τις σημειώσεις της και του τις χάρισε ως δώρο γενεθλίων. Η κόρη τους την παρότρυνε να τις μετατρέψει σε βιβλίο – και έτσι γεννήθηκε Το Μονοπάτι του Αλατιού.

Το βιβλίο σημείωσε τεράστια επιτυχία: πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως και παρέμεινε για σχεδόν δύο χρόνια στη λίστα μπεστ σέλερ των Sunday Times. Ακολούθησαν δύο ακόμα απομνημονεύματα: Άγρια Σιωπή (2020) και Landlines (2022).

Σήμερα, η συγκινητική τους ιστορία μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. “Το Μονοπάτι του Αλατιού γράφτηκε για τον Μοθ, χωρίς καμία πρόθεση να διαβαστεί από άλλους. Το να βλέπω την ιστορία μας να διαδίδεται τόσο ευρέως και τώρα να μετατρέπεται σε ταινία είναι κάτι εντελώς απρόσμενο – σαν να έχει αποκτήσει δική της ζωή”, εξηγεί η Ρέινορ.

Από το βιβλίο στην οθόνη

Οι παραγωγοί Λόιντ και Μπιάτριθ Λέβιν συγκλονίστηκαν βαθιά διαβάζοντας Το Μονοπάτι του Αλατιού και ανακαλύπτοντας αυτήν την ιστορία ανθεκτικότητας και προσωπικής εξέλιξης απέναντι σε αντίξοες συνθήκες. “Αμέσως μας φάνηκε πως πρόκειται για κάτι με μεγάλη κινηματογραφική δυναμική – ειδικά αν η ταινία κατάφερνε να αποδώσει τη δύναμη και την άγρια ομορφιά της φύσης, όπως τόσο υπέροχα αποτύπωσε και κατέγραψε η Ρέινορ στο αυτοβιογραφικό της έργο”, αναφέρει ο Λόιντ Λέβιν.

Οι ακραίες δυσκολίες που αντιμετώπισαν η Ρέι και ο Μοθ – οικονομικές αλλά και ιατρικές – είναι βαθιά ανθρώπινες και οικείες. Γι’ αυτό και ο Λέβιν πιστεύει ότι το βιβλίο άγγιξε τόσους πολλούς αναγνώστες. “Δεν εγκατέλειψαν ποτέ. Δεν έχασαν την ελπίδα τους, ούτε το χιούμορ τους. Αντιμετώπισαν την κακοτυχία και την ξεπέρασαν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – επανασυνδεόμενοι με τη φύση και βάζοντας απλώς το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Και αυτό, για τους αναγνώστες – και τώρα για τους θεατές – είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικό και βαθιά εμψυχωτικό”, σχολιάζει ο Λέβιν.

Σχετικά με το κάστ

Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξουν την ηθοποιό για τον ρόλο της Ρέι, τόσο η παραγωγός Ελίζαμπεθ Κάρλσεν όσο και η σκηνοθέτιδα Μαριάν Έλιοτ ήξεραν ότι αυτή έπρεπε να είναι η Τζίλιαν Άντερσον. “Έχει αυτή την ατσάλινη δύναμη και την επιμονή, αλλά και μια ευαισθησία που τη

συνοδεύει. Είναι απλά μια φανταστική ηθοποιός, πολύ επαγγελματίας, ταλαντούχα και, επιπλέον, πολύ διασκεδαστική”, αναφέρει η Ελίζαμπεθ Κάρλσεν.

“Έχει ιδιαίτερο ταλέντο και ικανότητα στο να δημιουργεί χαρακτήρες. Όρμησε κατευθείαν στο ρόλο της Ρέι. Δημιούργησε αυτή την προφορά των Μίντλαντς και ανέπτυξε πραγματικά την ίδια αίσθηση σκοπού που έχει και η Ρέι”, θυμάται ο παραγωγός Στίβεν Γούλι κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της ηθοποιού.

Όσον αφορά τον ρόλο του Μοθ, ο Τζέισον Άιζακς πιστεύει ότι κατάφερε να τον πάρει επειδή φορούσε ένα κασκόλ στην πρώτη του συνάντηση με τη σκηνοθέτιδα. “Ο Μοθ φοράει πάντα ένα μαντήλι ή ένα φουλάρι. Ήθελα πολύ αυτό το ρόλο, οπότε φόρεσα ένα μικρό χρωματιστό φουλάρι μέσα από το πουκάμισό μου, ελπίζοντας ότι υποσυνείδητα η Μαριάν θα το έβλεπε και θα πίστευε ότι ήμουν το κατάλληλο άτομο. Έκτοτε έχει γίνει συνήθεια πια, και νιώθω σαν να μου λείπει κάτι όταν δεν φοράω κασκόλ ή μαντίλι”.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του, ο Άιζακς γνώρισε τον πραγματικό Μοθ και πραγματικά τον αγάπησε. “Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Αυτοδίδακτος, με απίστευτη ταπεινότητα και μια συνεχή δίψα για γνώση, για κατανόηση, για θαυμασμό για τον κόσμο γύρω του. Τον αγαπώ βαθιά. Αυτή είναι η αλήθεια. Και το ίδιο συμβαίνει σε όποιον τον γνωρίζει. Ήταν δίπλα μου σε όλη τη διαδικασία και με άφησε να τον γνωρίσω πραγματικά – ακόμα και στις πιο δύσκολες και ευάλωτες στιγμές του.”

Μητέρα φύση

O καιρός και το επιβλητικό φυσικό τοπίο όπου γυρίστηκε η ταινία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αφήγηση της ιστορίας: “Από την αρχή θέλαμε η φύση να λειτουργεί ως ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Αλλά όταν αυτός ο χαρακτήρας δεν μιλάει, είναι δύσκολo, οπότε βασιστήκαμε πολύ στην εικόνα. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, έβλεπα τη φύση σχεδόν σαν μια θεότητα που συνεχώς δοκιμάζει την Ρέι και τον Μοθ – τους χαρίζει υπέροχες στιγμές, που συχνά τις ακολουθούν σκληρές δοκιμασίες” εξηγεί η σκηνοθέτιδα.

Η Τζίλιαν Άντερσον προσθέτει: “Στην πραγματικότητα, η ιστορία αφορά και τους τρεις τους. Είναι για το ταξίδι των δύο ηρώων, αλλά είναι και για τη φύση, η οποία ξεδιπλώνεται μπροστά τους και τους περιβάλλει. Είναι μια διαδρομή τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική.”

Στο τέλος, όπως λέει ο Τζέισον Άιζακς, η ίδια η διαδρομή τους είχε μεταμορφώσει: “Δεν υπήρχε τίποτα ρομαντικό ή συναισθηματικό σε αυτό που έκαναν. Σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, ήρθαν σε

πλήρη αρμονία με τις παλίρροιες, την αυγή, τα ζώα που τρέφονταν, τα βατόμουρα που ωρίμαζαν. Έγιναν κομμάτι του ίδιου του τοπίου.”

Η ιστορία είναι γεμάτη ελπίδα – ό,τι κι αν αντιμετωπίζουν, δεν τα παρατάνε ποτέ, κάτι που επιβεβαιώνει και η Ελίζαμπεθ Κάρλσεν: “Η ιστορία αναδεικνύει την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ψυχής.”

“Το ελάχιστο που θέλω να παίρνει το κοινό πάντα από κάθε ιστορία, είναι να βιώνει κάτι που το κάνει να νιώθει πιο ζωντανό, πιο ανθρώπινο. Αυτή είναι η υποχρέωσή μας ως αφηγητές”, εξηγεί ο Τζέισον Άιζακς. “Αυτή η ταινία σε ταξιδεύει μέσα από πολλές διαδρομές – σωματικές, φυσικές, μυστηριώδεις. Αλλά στην ουσία, αν είναι κάτι, είναι ένας φόρος τιμής στη δύναμη της αγάπης.”

Μάρθα Κατσαρού

Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;