Όποιος τυχαίνει να είχε δει την εξαιρετική, βραβευμένη με EMMY σειρά Boston Legal, ξέρει καλά τι σημαίνει “James Spader”. Μπορεί να σε κόψει στη μέση με το ευφυές, σαρκαστικό του χιούμορ, να σε γοητεύσει μέχρι να βαριανασαίνεις και να παραμιλάς, να πάρει ύφος χιλίων καρδιναλίων και να σε «ψαρώσει» στο σημείο να ψάχνεις γωνία για να σιγήσεις. Ηθοποιός με αρχή, μέση και τέλος και γκάμα που τρομάζει.
Στο The Blacklist ο φοβερός και τρομερός χαρακτήρας του, ο «most wanted», «Raymond “Red” Reddington», ξεχωρίζει αισθητά από τους υπόλοιπους του καστ. Παίζει στα δάχτυλα τους στόχους που «καρφώνει» στο FBI και τα συναισθήματα της «προστατευόμενής» του agent Elizabeth Keen (Megan Boone), ισοπεδώνει κάθε προβληματισμό/απορία/αγωνία που έχουν οι rookies αλλά και βετεράνοι πράκτορες με μία υπεράνω αυτοπεποίθηση τύπου «been there, done that». Για να τον συγκλονίσει κάτι, πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να κουνήσει ελαφρώς το σικάτο καπέλο του.
Ωφελεί μία σειρά όταν ο κεντρικός χαρακτήρας ξεχωρίζει και με το παραπάνω από το υπόλοιπο καστ, δημιουργώντας μεγάλες «διαφορές» ανάμεσα στις ερμηνείες; Σε βάθος χρόνου ίσως και να αποδειχθεί ένα πρόβλημα.
Στη σειρά που πήρε ήδη το πράσινο φως για μία δεύτερη σεζόν μετά τα άκρως ενθαρρυντικά νούμερα, υπάρχουν στιγμές που τα όσα συμβαίνουν σ’ ένα και μόνο επεισόδιο μοιάζουν «too much», ξεχειλίζοντας από info την λογική ενός μισάωρου. Κάπου εκεί ο Spader κάνει τα μαγικά του και δίνει μία, έστω μία «ζορισμένη» σαφήνεια στα γεγονότα, ρίχνοντας τους ρυθμούς, μοιράζοντας σωστά το σασπένς, και ως συνήθως ξεχωρίζοντας. Αδημονείς να μιλήσει, να σαρκάσει, να σκεπάσει όλους δίπλα του.
Μέχρι τώρα ο “Red” κεντρίζει το ενδιαφέρον, οδηγεί τους πάντες στα κατατόπια του, του κάνουν τα χατήρια και το ευχαριστιέται. Θα έχουν κουράγια να ακολουθήσουν τα κέφια του για 5 ή 6 σεζόν; Τους φανταζόμαστε ξεζουμισμένους να παρακαλάνε για ένα break ή έστω για ταχύρυθμα μαθήματα απόκτησης «cool» παρουσίας…
