Αυτές τις μέρες το 2006 κυκλοφόρησε μία άκρως διασκεδαστική και φροντισμένη κωμωδία που διέθετε και υπόγειο κοινωνικό σχολιασμό. Μία εξαιρετική σάτιρα του κόσμου της μόδας, με την Meryl Streep να θριαμβεύει για μία ακόμη φορά ολοκληρωτικά και με απίθανο στυλ.
Το The Devil Wears Prada ήταν η ματιά στον κόσμο της μόδας μέσα από μάτια του σκηνοθέτη David Frankel και κυρίως της Lauren Weisberger, που κάποτε πέρασε ένα φεγγάρι δουλεύοντας στο περιοδικό Vogue και αποφάσισε πως υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες (και όχι μόνο) που θέλουν να μάθουν τα μυστικά της fashion τρέλας.
Για να χαρείς αυτό το φιλμ δεν χρειάζεται να είσαι ούτε σκελετωμένο μοντέλο που κάνει χιλιόμετρα στις πασαρέλες, ούτε νευρωτική γυναίκα που κάθε Σάββατο πρωί ξαμολιέσαι για shopping και δεν αφήνεις βιτρίνα για βιτρίνα που δεν θα εξετάσεις προσεκτικά. Αρκεί να αισθανθείς την αυθεντικότητα της ταινίας που με την πρώτη ματιά περιμένεις πως εξαντληθεί στα πανάκριβα συνολάκια που θα φορέσει, αντέχει όμως να σε κρατήσει μέσα στο πανάκριβο και ζαλιστικό μαγαζί της μόδας για να μάθεις όσα συμβαίνουν.
Αυτά που ακριβώς δεν έχει διάθεση εξ αρχής να μάθει η φιλόδοξη δημοσιογράφος Andy (Anne Hathaway) που προσγειώνεται κατά τύχη στη θέση της γραμματέας της πασίγνωστης «σκύλας» της μόδας και διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού μόδας Runway, Miranda Priestly. Σ’ έναν αφοσιωμένο μέχρι υστερίας κόσμο, η περίπου προσέγγισή της δεν έχει θέσει. Θα αναλάβει τα χειρότερα (καφέδες, σκύλους, σήκωμα τηλεφώνων κλπ), θα δεχθεί προσβολές, θα κλάψει. Σιγά σιγά όμως θα αποδείξει πως μπορεί να αποδειχθεί το καλύτερο δεξί της χέρι, προσπερνώντας την άλλη έμπειρη γραμματέα της, αλλά και τις… σχέσεις της με τον αγαπημένο της που παραμένει ένας κοινός… θνητός.
Το φιλμ είναι μία ζεστή, λουσάτη κωμωδία με ατάκες σφήνες που μπορείς να πάρεις στα σοβαρά την κοινωνική τους υπόσταση, χωρίς να έχεις ήδη σκάσει από τα γέλια από την πρώτη κιόλας απόπειρα. Βέβαια ως σάτιρα του κόσμου της μόδας λειτουργεί πολύ καλύτερα από το «υπόγειο» μελόδραμα με το οποίο θέλει να μοιράσει τη φύση του το φιλμ. Και φυσικά πρόκειται για μία ακόμη ερμηνευτική αποθέωση της τεράστιας ηθοποιού που ακούει στο όνομα Meryl Streep. Ο ίδιος ο «διάβολος» της ταινίας, που γνωρίζει πως «τρόμο» δεν προκαλούν μόνο οι φωνές, αλλά το ανέκφραστο πρόσωπο και η επιβλητική έκφραση. Θα μπορούσε να σκιαγραφήσει τον ρόλο ως μία ακόμα μοναχική καριερίστα που δεν μπορεί να αποφύγει το διαζύγιο. Η Streep όμως είναι κάτι πολύ, πολύ παραπάνω. Όταν θα την ρωτήσει η Hathaway (αναλογικά για τον ογκόλιθο που έχει απέναντί της τα καταφέρνει έξοχα) τι θα μπορούσε να κάνει για εκείνη, όταν θα την δει καταρρακωμένη λόγω του διαζυγίου της, εκείνη θα της πει «τη δουλειά σου». H ταινία έμεινε κλασική και μόνο από το αμίμητο στυλ της Streep και σκηνές όπως αυτή όπου πετάει επιδεικτικά το παλτό και τα γουνινοδερμάτινα πανωφόρια της επάνω στο τραπέζι της γραμματέας.
Η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο της Weisberger -έχει αρνηθεί πως ήταν μία πικρή απάντηση στο πρώην αφεντικό της στο περιοδικό Vogue, την φοβερή και τρομερή Anna Wintour, με την τελευταία να παραδέχεται αργότερα πως της άρεσε η ταινία και η ερμηνεία της Streep, δηλαδή ο εαυτός της-, σίγουρα δαγκώνει το χέρι της μόδας που της δίνει τροφή, δίνει όμως και πολλούς πόντους στην εν λόγω βιομηχανία μέσα από τις πολύ καλλιτεχνικές λεπτομέρειες για το λαμπερό αυτό κόσμο.
