Αυτό επιζητούσε σε ολόκληρη τη ζωή του ο Freddie Mercury και υπήρξε από εκείνες τις κυρίαρχες προσωπικότητες που έζησαν όπως ακριβώς τους πρόσταζε το ένστικτό τους. Δίχως μισόλογα και δίχως τύψεις. Από την Ζανζιβάρη μέχρι το Λονδίνο και από το αποκορύφωμα της δόξας μέχρι τη γενναία έξοδο. Χθες, σε ανάμνηση των 70 ετών από την γέννησή του, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση έδωσε το όνομα του σ’ έναν αστεροειδή ο οποίος κινείται στη ζώνη μεταξύ Άρη-Δία. Ο Freddie έγινε και πλέον επίσημα κομμάτι του ουρανού και εμείς κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, από τότε που γεννήθηκε το αστέρι του μέχρι που φώτισε τα πάντα γύρω του.
We Will Rock You
Βρισκόμαστε στις αρχές του 1974 και o Mercury είχε βαρεθεί να ακούει τις εκτιμήσεις διαφόρων για το πόσο «λαμπρό» είναι το μέλλον των Queen. Αν και από το ξεκίνημα της μπάντας, που δεν έχει προλάβει ακόμα να ηχογραφήσει το τρίτο άλμπουμ της, «Sheer Heart Attack», φαίνεται ξεκάθαρα ότι το κοινό θα διχαστεί σε ορκισμένους υποστηρικτές και λυσσασμένους πολέμιους, το άστρο της μπάντας έχει αρχίσει να λάμπει στον ουρανό των ‘70s. Την εποχή δηλαδή του hard ροκ και της παραζάλης της glam αισθητικής. Ο Mercury, ο performer που καλύπτει την σκηνή με την επιδεικτική κίνηση και την ηχηρή φωνή του, το έχει συνειδητοποιήσει νωρίτερα από κάθε άλλον. Αισθάνεται ήδη αστέρι της μουσικής. Στην ερώτηση εάν είναι gay «είμαι τόσο gay, όσο ένας νάρκισσος».
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε ένα sold out Wembley Stadium, να δονείται από τους απόλυτους sing along ύμνους, «We Will We Rock You» και «We Are The Champions». Ο ψηλόλιγνος Brian May ταχυδακτυλουργεί με τη μανία ενός αυθεντικού guitar hero, o χαμηλού προφίλ John Deacon κρατάει τον ρυθμό με το μπάσο του και ο Roger Taylor βγάζει από τα ντραμς του αυστηρά και μόνο μεγαλοπρεπείς γδούπους. Οι Queen, ορίζουν το καταστατικό του «stadium rock» που καθηλώνει τους φανατικούς και υπερβολικά πολυάριθμους οπαδούς τους, αυτούς που κανείς δεν κατάφερε ποτέ να σκιαγραφήσει ακριβώς την προσωπικότητά τους, αλλά που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το δέσιμό τους με το γκρουπ.
Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας η σκέψη αλλά φαντάζεστε να μην είχε ανέβει ποτέ στη σκηνή μαζί τους ο Μercury; Φυσικά, το ίδιο υποθετικό ερώτημα ισχύει για όλους εκείνους που χάραξαν επάνω στην πέτρα του μύθου το όνομά τους. Όμως, αλήθεια πόσο φτηνό κιτς αντί για μία star επίδειξη θα ήταν το κεφάλαιο Queen; Πόσο κοντά θα έφταναν στο κακόγουστο αστείο αντί στη θεατρική απόδοση που πρότειναν τελικά στη ροκ αντίληψη; Η ιστορία θα μπορούσε να «στραβώσει» με ευκολία αφού οι πρώτες της γραμμές γράφθηκαν χιλιόμετρα μακριά από το πολύβουο Λονδίνο.
Ζανζιβάρη
Γεννήθηκε στο κοραλλιογενές νησί του Ινδικού Ωκεανού, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946. Το πραγματικό του όνομα ήταν Farrokh Bulsara. Οι γονείς του Bomi και Jer, ήταν υποστηρικτές του Ζωροαστρισμού, μίας από τις αρχαιότερες θρησκείες στον κόσμο. Στα 7 του τον έστειλαν να μείνει στο οικοτροφείο St. Peter’s, 50 χιλιόμετρα μακριά από την Βομβάη. Στα επόμενα δέκα χρόνια θα βλέπει τους αυστηρών αρχών γονείς του μόνο κάθε καλοκαίρι, για ένα μήνα.
«Είναι ηλίθιο να πεις ότι δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα οικοτροφεία. Όλα όσα λέγονται για αυτά είναι λιγότερο ή περισσότερο αλήθεια. Όλα για την κακοποίηση και για τα υπόλοιπα. Μου συνέβη να με κυνηγάει ο περίεργος διευθυντής. Δε με σοκάρισε γιατί τα οικοτροφεία….δεν το αντιμετωπίζεις άμεσα, το αντιλαμβάνεσαι σιγά-σιγά. Περνάει μέσα από τη ζωή σου».
Στα 17 του ο Mercury, αισθανόταν ότι είχε παίξει αρκετά στις αμμουδιές. Τώρα σκέφτονταν έναν και μόνο προορισμό. Το Λονδίνο. Το 1964 οι Bulsara θα αποφασίσουν να κάνουν το μεγάλο ταξίδι. Σύντομα ο Μercury θα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και θα μιμείται τον Jimi Hendrix, κρατώντας στα χέρια του μια δανεική Fender Telecaster. Το 1971 οι Queen θα είχαν ήδη καταλήξει στην γνωστή σύνθεσή τους και θα ήταν έτοιμοι για μία λαμπρή καριέρα. Έστω κι αν στις πρώτες εμφανίσεις τους η παρουσία του Mercury δεν γίνεται δεκτή καλά από το κοινό, που φυγαδεύεται από την σκηνή κακήν κακώς…
Mary Austin – Η γυναίκα της ζωής του
Την ημέρα που ο Mercury γιορτάζει τα 24α γενέθλιά του θα ζητήσει να βγει ραντεβού με την Mary Austin, μία σεμνή και μικροσκοπική υπάλληλος μπουτίκ. Μετά από έντονη πολιορκία, η Austin, μία χαμηλών τόνων γυναίκα που θα βρει στην περίσσια αυτοπεποίθηση του Mercury την ασφάλεια που αναζητά, θα βρεθεί να συστήνει ένα μουσικό με άγριο παρουσιαστικό στον συντηρητικό πατέρα της.
Τα φωτογραφικά άλμπουμ των Bulsara ήταν πάντα γεμάτα από τον Mercury με την Mary Austin, την γυναίκα που θα συνδεθεί μαζί της για έξι χρόνια και μετά το θάνατό του θα της αφήσει το πενήντα τοις εκατό από την περιουσία του. Αρκετοί μιλούν για την τέλεια κάλυψη, την ιδανική «βιτρίνα». Άλλοι υποστηρίζουν πως υπήρξε αληθινή «φλόγα» μεταξύ τους.
«Δεν θέλω να γκρεμίσω την φαντασίωση που έχει δημιουργηθεί στην σκηνή. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να κρατήσω κρυμμένο τον εαυτό μου, αφήνοντας τον κόσμο να υποθέτει και στο είμαι ο εαυτός μου. Είμαι ένα είδος χαμαιλέοντα, μεταμορφώνομαι. Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός πολλών χαρακτήρων που συνθέτουν ένα άτομο. Είμαι ένα άτομο των άκρων».
Επιτυχία και διαφορετικότητα
Η επιτυχία χαρίζει την αθανασία. Ο διακαής πόθος για παγκόσμια φήμη εκεί και μόνο αποβλέπει. Από την υλιστική πλευρά ωστόσο, οι Queen θα γίνουν η ατραξιόν με τον καλύτερο φωτισμό, το εντυπωσιακότερο σκηνικό, το μεγαλύτερο συνεργείο, τα πιο φανταχτερά κουστούμια. Τα πάντα τους προσφέρονται στο πιάτο. Τα χρήματα, τα ναρκωτικά και το σεξ, καταφθάνουν σε ποσότητες και η παλιά ιστορία για το τι συνοδεύει την καριέρα ενός ποπ σταρ ξανακάνει την εισαγωγή της. Ο Mercury, όταν θα αποσυρθεί από την «δράση» θα πει: «Υπήρχε περίσσευμα σε όλα. Ζούσα αυτό που θα έλεγε κανείς μία πλήρης ζωή από κάθε άποψη». Λίγο πριν ξεκινήσει η δεκαετία που ο Mercury θα ανακατέψει τις απολαύσεις, θα αφήσει να φανούν τα πρώτα σημάδια της διαφορετικότητάς του στην επίσημη φιλενάδα του, την Mary Austin.
«Αν και δεν ήθελα να το παραδεχθώ, είχα συνειδητοποιήσει ότι κάτι συνέβαινε. Παρόλο που δεν γνώριζα τι ήταν, αποφάσισα να το συζητήσω με τον Freddie. Του είπα: ‘‘Κάτι συμβαίνει και αισθάνομαι σαν μία θηλιά γύρω από τον λαιμό σου. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για να φύγω’’. Όμως αυτός επέμενε ότι τίποτα δεν πήγαινε λάθος. Τότε η ζωή του θα απογειωθεί, η μπάντα θα πετύχει. Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τα ίδια μετά από αυτά. Η σχέση μας ψυχράθηκε. Ένιωσα ότι απέφευγε να με αντιμετωπίσει. Κάθε φορά που γύριζα στο σπίτι από τη δουλειά αυτός έλειπε. Ερχόταν αργά. Δεν ήμασταν τόσο κοντά όσο ήμασταν παλιότερα. Μιας και είμαι λίγο αφελής, μου πήρε χρόνο μέχρι να καταλάβω την αλήθεια. Αργότερα αισθανόταν καλά που μου είχε πει τελικά ότι ήταν ομοφυλόφιλος».
Τις πρώτες ημέρες των Queen, ο Mercury αποκρούει την άποψη ότι το συγκρότημα έχει κάποια ιδιαίτερη απήχηση στη gay κοινότητα. Ακόμα και για τους συσχετισμούς με την «απελευθερωμένη» glam rock μόδα, με την οποία θα συμπέσουν χρονικά, ο Mercury δηλώνει το ’74 ότι επέλεξαν το όνομα ‘‘Queen’’ τρία χρόνια νωρίτερα, πριν την Bowie εποχή.
Και την προσωπική του «ιδιαιτερότητα» δεν την χτύπησε ποτέ στα μούτρα των θεατών με ωμότητα και πρόκληση στο μάτι. Το drug βίντεο του «Ι Want To Break Free» είχε πλάκα, όχι χυδαιότητα. Ο Mercury ήταν φαντασμαγορικός, φανατικός της επίδειξης που δεν πολύ δίνει σημασία στον δεκάλογο του προσεγμένου. Ποτέ όμως δεν κατάντησε αφόρητα ενοχλητικός. Και για την σεξουαλική του προτίμηση, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μείνει μυστική από την οικογένειά του. Στη σκηνή υπήρχε αυτό που έβλεπε ο καθένας, δίχως να έχει την παραμικρή διάθεση να το αναλύσει, να το δικαιώσει ή ακόμα και να το εκμεταλλευτεί. Η παρουσία του στη σκηνή ήταν μία δήλωση που έφτανε από μόνη της.
Οn Stage
«Θέλω να παραμείνω επιτυχημένος, να γράφω όμορφα τραγούδια και να είμαι ερωτευμένος. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου». Και αυτό έκανε μέχρι το τέλος ο Mercury. Ακόμα και στις δύσκολες ώρες, τραγούδησε το «Show Must Go On». Στο ίδιο πομπώδες στυλ με το υπόλοιπο ρεπερτόριο των Queen αλλά και με την ίδια τρομερή φωνητική ευρύτητα που συγκίνησε ακόμα και τους πλέον δύσπιστους. Για τους ίδιους υπάρχει και η δήλωση του Robert Plant, που χαρακτηρίζει τον Mercury ως έναν «αληθινό performer».
Στο Live Aid, τον Ιούλιο του ’85, οι Queen θα κλέψουν κατά γενική ομολογία την παράσταση παίζοντας για 1.5 δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Στο Rock In Rio θα ξετρελάνουν 300.000 χιλιάδες κοινού. Στο Knebworth Park το 1986 θα ταρακουνήσουν περίπου τον ίδιο αριθμό φανατικών θαυμαστών τους, αν και ποτέ δεν τσεκαρίστηκαν εισιτήρια. Ο Brian May την χαρακτηρίζει ως την μεγαλύτερη live εμφάνιση τους. Λες και όλοι ένιωθαν πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που ο Mercury θα πατήσει τη σκηνή…
Εκτός της Queen φαντασμαγορίας, ο σόλο Mercury θα διασκευάσει το ταιριαστό «The Great Pretender», δίνοντας όλα σε ένα θεότρελο βίντεο κλιπ, θα συνεχίσει την υπερπροσφορά σε συναισθήματα και πάθη και φυσικά δεν θα πάψει ούτε στιγμή να τρέφεται από την προσμονή της επόμενης παράστασης. Το «Barcelona», το ντουέτο με την Montserrat Caballe, θα δώσει υπόσταση στα ψευτοοπερατικά επιχειρήματα των Queen. Σίγουρα η φήμη της «Traviata» μπορεί να κοιμάται ήσυχη, ωστόσο ο πολύς Pavarotti σίγουρα συγκράτησε την επιτυχία που είχε αυτό το crossover των ακροατηρίων.
Έξοδος
Ολοένα και πιο ανήσυχος με τη νόσο του Aids και τρομαγμένος από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πρώην εραστές του πέθαιναν, θα κάνει τα απαραίτητα τεστ τον Απρίλιο του ΄87. Όταν θα μάθει τα νέα οι συνέπειες στη ψυχολογία του θα είναι τρομακτικές.
Ρομαντικός, ευαίσθητος και με μόνιμη έγνοια για το ποια είναι τα συναισθήματα των άλλων γι’ αυτών, ο Mercury είχε συνηθίσει να προδίδεται από ανθρώπους που τους είχε δείξει τυφλή εμπιστοσύνη. Η αποκαλυπτική όμως και γεμάτη σκανδαλιστικές λεπτομέρειες ιστορία του Paul Prenter, πρώην προσωπικού βοηθού του, στην εφημερίδα Sun, θα είναι too much για να την αντέξει. Ο πόνος θα βαθύνει…
Τα ανεπανάληπτα πρώτα χρόνια της αλόγιστης ζωής θα δώσουν τη θέση τους στην ερημική ζωή. Τα αμίμητα πάρτι, τα drag ball στο Μόναχο, τα απρόβλεπτα, ανοιχτών χώρων στην Ibiza, τα καπέλα πάρτυ στη φορτωμένη από την διακόσμηση έπαυλή του στο Κένισγκτον θα αντικατασταθούν από απλές συγκεντρώσεις με φίλους. Πάντα παρόντες ο πιο γνωστός σύντροφός του, Jim Hutton (έπονται οι Peter Freestone και ο Joe Fanelli) και φυσικά η Mary Austin.
«Ηταν απόφαση του Freddie να βάλει ένα τέλος. Διάλεξε την ώρα για να πεθάνει. Ήξερε ότι πλησίαζε. Η ποιότητα της ζωής του άλλαξε δραματικά και πονούσε όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνούσε. Έχανε την όρασή του. Το σώμα του αδυνάτιζε αφού υπέφερε από ελαφρές κρίσεις. Ήταν τόσο βασανιστικό να βλέπεις να επιδεινώνεται η κατάσταση του με αυτό τον τρόπο. Μία ημέρα αποφάσισε ότι δεν άντεχε άλλο και σταμάτησε όλα τα φαρμακευτικά συμπληρώματα που τον βοηθούσαν να συνεχίζει. Απλώς σταμάτησε. Το συνταρακτικό πράγμα για μένα ήταν ότι υπήρξε απίστευτα γενναίος. Κοίταξε το θάνατο κατάματα και είπε ‘‘Εντάξει, θα το αποδεχτώ τώρα-Θα φύγω’’. Όμως έγινε γαλήνια και πέθανε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του».
« Όπως και να’ χει θα είναι βαρετό να γίνω 70. Έζησα μία γεμάτη ζωή και αν πεθάνω αύριο, δεν δίνω δεκάρα».
