Ένας μουσικός θυμάται ένα κλασικό φιλμ της μεγάλης οθόνης και οι νότες μπλέκονται με τα πλάνα. Ο πιανίστας του jazz συγκροτήματος Next Step Quintet, Γιάννης Παπαδόπουλος γράφει για το διαχρονικό αριστούργημα του Stanley Kubrick.
“Αντίθετα με άλλες ταινίες που λατρεύω, η σχέση μου με την «Οδύσσεια» δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Για την ακρίβεια έκανα αρκετό καιρό να καταφέρω να την δω, γιατί συνεχώς αποκοιμόμουν. Ξυπνούσα πάντοτε εκνευρισμένος που-παλι- δεν την είδα, καθώς πάντα προλάβαινε να με γοητεύσει αμέσως. Κυριολεκτικά με υπνώτιζε. Αφού λοιπόν επέλεξα μια καλύτερη ώρα από τις 2 τη νύχτα για να τη δω, έχοντας πιεί και κανα δυό κούπες καφέ για να σιγουρευτώ ότι θα τα καταφέρω, πάτησα το play. Αυτό που είδα δεν ήταν απλά η καλύτερη-κατά τη γνώμη μου- ταινία όλων των εποχών. Ήταν ο απόλυτος κινηματογράφος.
Η ψυχραιμία και η ανωτερότητα με την οποία ο Κιούμπρικ χρησιμοποιεί το χρόνο, ήδη από τα πρώτα πλάνα είναι μαγική. Πόσο μάλλον όταν το πρώτο πλάνο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απόλυτο σκοτάδι, υπό τους ήχους του τεράστιου Λίγκετι. Το γεγονός ότι για να ακουστεί το οτιδήποτε σε διάλογο περνάει ένα τεράστιο χρονικό διάστημα, το ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπεις τελικά, πέρα από εικόνες απίστευτης ομορφιάς και μυστηρίου, σε κάνουν να αναθεωρήσεις όλα αυτά που πίστευες ότι συνιστούν ένα έργο τέχνης. Τίποτα δεν είναι άμεσο, τίποτα δεν είναι εύκολο και εύπεπτο, ωστόσο είναι τρομερά δυνατό και μαγευτικό, χωρίς να το αποδίδεις σε λόγους που μέχρι τώρα ήξερες. Είσαι υπό την επήρεια της ιδιοφυίας του δημιουργού, είσαι έρμαιο του κόσμου και της πραγματικότητας που εκτυλίσσεται μπροστά σου, το μόνο που σκέφτεσαι είναι τι θα γίνει μετά, και, αν γίνει όντως κάτι, αν θα μπορέσεις να το αποκωδικοποιήσεις και να το ερμηνεύσεις. Το «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος» είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που βλέπεις, είναι αυτά που σκέφτεσαι και φαντάζεσαι όσο ζεις στον κόσμο του.
Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για οποιοδήποτε δημιούργημα της 7ης Τέχνης, ωστόσο η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου αριστουργήματος είναι ότι ο κόσμος του αυτός καθαυτός είναι τόσο όμορφα δυσνόητος και κρυπτογραφημένος, που δεν έχεις παρά να φανταστείς πέρα από τα συνηθισμένα όρια της φαντασίας σου. Δεν σε τοποθετεί, δεν σου αποκαλύπτει, δεν βγάζει τις υποψίες σου σωστές ή λάθος. Απλά σε αφήνει να δεις την απόλυτη και αλλόκοτη ομορφιά των εικόνων του, σε αφήνει να ακούσεις τα μοναδικά μουσικά αριστουργήματα που αφηγούνται τη δική τους ερμηνεία της ιστορίας, παρόλο που κανένα από αυτά δεν γράφτηκαν επί τούτου για το soundtrack της ταινίας.
Εν κατακλείδι, το μεγαλείο αυτού του έργου είναι η εξής αντίθεση: παρόλη την επιβλητικότητά του και την καταφανή μεγαλοφυΐα του, αφήνει ελεύθερο τον οποιοδήποτε θεατή σε οποιοδήποτε συμπέρασμα, λογικό ή παράλογο, εξισώνοντας έτσι την πνευματικότητα του καθενός μας, μπροστά σε αυτήν ενός τόσο σπουδαίου καλλιτέχνη. Τώρα ανυπομονώ για την επόμενη ταινία που θα με κοιμίζει στο πρώτο μισάωρο, λόγω του ότι απαιτεί από εμένα το μέγιστο της προσοχής και του σεβασμού μου”.
Oι Next Step Quintet κυκλοφόρησαν πρόσφατα το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο «2» (σε συνεργασία με τον Νεοϋορκέζο σαξοφωνίστα Tivon Pennicott. Παράλληλα διατηρεί το προσωπικό το σχήμα «Γιάννης Παπαδόπουλος Τρίο», ενώ είναι μέλος και του Alex Drakos Trio το ντεμπούτο των οποίων (“Tora”) κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα.
Την Τετάρτη 6 Απριλίου οι Next Step Quintet παρουσιάζουν live υλικό από τα δύο άλμπουμ τους στη μουσική σκηνή ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17).
